Page 24 - Volume 3, Issue 1, January 2010

Toxicity of olive mill wastewater

23

hona-Gomariz, M.V. 1995. Acute toxicities of

selected insecticides to the aquatic arthropod

Artemia salina

.

Bulletin of Environmental Con-

tamination and Toxicology

, 54: 76-82.

Somasundaram, L., Coats, J.R., Racke, K.D. and

19.

Stahr, H.M. 1990. Application of the Microtox

System to assess the toxicity of pesticides and

their hydrolysis metabolites.

Bulletin of Environ-

mental Contamination and Toxicology

, 44: 254-

259.

T 20. DC OLIVE NET. Bremerhaven Technology Trans-

fer Center. Wastemanagement. 2007. Programme

TDC-OLIVE, Instituto de la Grasa (CSIC). Available

at:

http://www.tdcolive.net

.

Tsiouplas, A., Dimou, D., Ikonomou, D. and Ag-

21.

gelis, G. 2002. Phenolic removal in olive oil mill

waste-water by strains of

Pleurotus

spp. in re-

spect to their phenol oxidase (laccase) activity.

Bioresource Technology

, 84: 251-257.

Turano, E., Curcio, S., De Paola, M.G., Calabro, V.

22.

and Iorio, G. 2002. An integrated centrifugation

system in the treatment of olive mill wastewa-

ter.

Journal of Membrane Science

, 209: 519-531.

Varo, I., Serrano, R., Navarro, J.C., Lopez, F.J. and

23.

Amat, F. 1998. Acute lethal toxicity of the or-

ganophosphorus pesticide chlorpyrifos to dif-

ferent species and strains of

Artemia

.

Bulletin of

Environmental Contamination and Toxicology

, 61:

778-785.

Report of ΜΙΝΟS Programme: “Process devel-

24.

opment for an integrated olive oil mill waste

management recovering natural antioxidants

and producing organic fertilizer”, LIFE Project

Number LIFE ENV/GR/000671, April 2004. Avail-

able at:

http://www.pharm.uoa.gr/minos.

Received: 4 December 2009; Accepted: 14 January 2010

Οξεία τοξικότητα υδατικών αποβλήτων ελαιοτριβείων

σε επίμυες, στο φωτοβακτήριο

Vibrio fischeri

και στο

καρκινοειδές

Artemia fransiscana

Α. Χαριστού, Κ. Κυριακοπούλου, Π. Αναστασιάδου, Ν. Φωκιαλάκης,

Α.-Λ. Σκαλτσούνης και Κ. Μαχαίρα

Περίληψη

Τα ελαιοτριβεία των Μεσογειακών χωρών παράγουν ετησίως περίπου 10-12 εκατομμύρια

m

3

υδατικών αποβλήτων, με την Ελλάδα να ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια m

3

. Η συνηθέστερη πρακτική

διαχείρισης των υδατικών αυτών αποβλήτων, που κοινώς αναφέρονται ως κατσίγαρος, είναι η εναπό-

θεσή τους σε δεξαμενές/λίμνες εξάτμισης, παραβλέποντας το γεγονός ότι ο κατσίγαρος περιέχει μα-

κρομόρια, όπως πολυσακχαρίτες, λιπίδια, πρωτεΐνες και έναν αριθμό αρωματικών μορίων που αναφέ-

ρονται γενικά ως φαινολικές ενώσεις. Η ρυπαντική ικανότητα του κατσίγαρου είναι εκατό φορές ισχυ-

ρότερη σε σύγκριση με τα αστικά απόβλητα. Αυτό οφείλεται τόσο στο υψηλό οργανικό του φορτίο

όσο και στον πολύ μεγάλο όγκο του. Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν ο προσδιορισμός της τοξι-

κότητας των υδατικών αποβλήτων ενός τριφασικού ελαιοτριβείου και η σύγκρισή της με την τοξικό-

τητα των επεξεργασμένων (με την τεχνολογία που αναπτύχθηκε στα πλαίσια του προγράμματος ΜΙ-

ΝΟS*) αποβλήτων και των πολυφαινολών που ανακτώνται κατά την εφαρμογή της εν λόγω επεξεργασί-

ας. Για τον σκοπό αυτό μελετήθηκε (α) η οξεία από στόματος τοξικότητα των ακατέργαστων υδατικών

αποβλήτων σε θηλαστικά (επίμυες), (β) η οξεία τοξικότητα των ακατέργαστων υδατικών αποβλήτων σε

υδρόβιους οργανισμούς [στο φωτοβακτήριο

Vibrio fischeri

(μέθοδος Microtox®) και στο καρκινοειδές

Artemia fransiscana

], (γ) η επίδραση της εν λόγω επεξεργασίας στην τοξικότητα των υδατικών αποβλή-

των στους εξεταζόμενους υδρόβιους οργανισμούς, και (δ) η οξεία τοξικότητα των πολυφαινολών που

απομονώθηκαν κατά την εν λόγω επεξεργασία του κατσίγαρου στους εξεταζόμενους υδρόβιους ορ-

γανισμούς. Το δείγμα κατσίγαρου που εξετάστηκε ήταν χαμηλής οξείας από στόματος τοξικότητας στα

θηλαστικά (επίμυες), ενώ εμφάνιζε υψηλή οξεία τοξικότητα στα φωτοβακτήρια

V. fischeri

και στο καρκι-

νοειδές

A. fransiscanα

. Η επεξεργασία του κατσίγαρου με την τεχνολογία που έχει αναπτυχθεί στα πλαί-

σια του προγράμματος MINOS οδηγεί στην τελική παραγωγή υδατικών αποβλήτων που εμφανίζουν

*

“Ανάπτυξη Διαδικασίας για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση Αποβλήτων των Ελαιοτριβείων με Ανάκτηση

Φυσικών Αντιοξειδωτικών και Παραγωγή Οργανικού Λιπάσματος”. Συντονιστής του έργου ήταν το Εργαστήριο

Φαρμακογνωσίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με συγχρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.